Groeien is in het onbekende stappen, telkens weer.

Onbekend terrein

Als ik een dag op kantoor werk, stap ik ‘s morgens in mijn auto en rijd ik weg. Ik ken de weg en rijd zonder na te denken de route. Dat is anders wanneer ik een dagje op stap ga met mijn kinderen. Ik zoek wat leuks uit om te doen, in de vakantie bijvoorbeeld, en stel mijn navigatie in. In een vreemde stad ben ik op onbekend terrein geconcentreerd aan het rijden en houd ik naast de navigatie alles in de gaten, alle straatjes, borden en kijk rond. Het gaat niet op de automatische piloot. Soms moet je toch zoeken omdat de weg die je moest nemen is opgebroken. Ik stap dan al snel uit, heb geen zin om eindeloos rondjes te rijden en ga gewoon aan iemand de weg vragen.
Gisteren ben ik gestart met een internationaal certificeringstraject. Naast de coachopleiding die ik al heb gedaan wil ik mijzelf graag verdiepen en nog meer leren. De opleiding met een leeromgeving waarop ik inlogde was onbekend terrein. Allemaal nieuwe straatjes, veel borden. En ook zo’n eerste lesavond is weer spannend, de richting is bekend maar hoe ga ik er komen? Gelukkig zijn er genoeg mede studenten om straks tussentijds de weg aan te vragen.
Ook in je leven kun je soms op onbekend terrein terecht komen. Het is jaren prima gegaan, je reed op de bekende wegen. Maar nu heb je een afslag genomen en weet je even niet meer welke route je moet nemen. Blijf je rond rijden of stap je uit en vraag je om hulp?